جهانِ هیچ

من هنوز می‌خوام از این شهر برم، خسته شدم از اینکه برای هر چیزی باید تهران برم دوره‌های آفلاین با اساتید بزرگ و خوب واقعا خالی از لطفه، حداقل برای ما اهالی هنر که مجبوریم از زاویه‌ی دوربین نحوه‌ی قلم دست گرفتن استاد رو ببینیم و عاشق خستگی‌هایی هستم که به خاطرشون استراحت می‌کنم، دو مدل هم هستن یا اونقدر خسته میشی که بعدش نیاز داری به استراحت یا می‌دونی که یه خستگی در پیش داری و جلو جلو براش استراحت می‌کنی همچنان حال مچ دست راستم تعریفی نیست و حالا دندان‌های عقلم تصمیم دارن دربیان و شب‌ها از درد فک خوابم نمی‌بره از کارم دوست دارم در همین حد بگم که دوستش دارم و اگر خدا بخواد بهش خوش‌بینم با استاد ب که صحبت می‌کردم می‌گفت که اصلا وارد دانشگاه نشده و حتی رشته‌ی تحصیلی‌اش تجربی بوده، علاقه و استعداد و پیگیری که داشته تو بیست و یک سالگی به جایگاه استادی رسوندتش و اگر می‌خواست از طریق دانشگاه به این جایگاه برسه حالا حالاها تو مسیر بود واقعا برای خیلی از آدم‌ها مسیر